‘The Fall is Necessary’
Heb jij wel eens gehoord van de naam Mefiboseth? Hij wordt in de Bijbel genoemd als kleinzoon van Koning Saul en zoon van Jonathan. Pastor Shelton besloot om dit verhaal in de dienst van afgelopen zondag te gebruiken. Wat bijzonder is aan Mefiboseth is dat hij op 5 jarige leeftijd gehandicapt is geraakt aan zijn beide benen, omdat zijn voedster hem droeg en hem vallen. Ze liet hem vallen omdat ze in paniek was, in paniek omdat ze net hoorde dat Koning Saul en Jonathan vermoord waren. Dit kun je lezen in 2 Samuel 4. Vervolgens legt Pastor Shelton uit dat in 2 Samuel 9 beschreven wordt hoe Koning David op zoek gaat naar familieleden van Saul, omdat hij aan Jonathan beloofd heeft dat hij voor hen zou zorgen. Mefiboseth was nog in leven en leefde als gehandicapte (kreupel) in Lo-debar, Pastor Shelton legt uit dat dit betekent ‘de plek van niets’. Koning David besluit Mefiboseth uiteindelijk uit te nodigen om te wonen in zijn Paleis, te eten aan zijn koningstafel. Mefiboseth snapt niet waarom er zo goed voor hem gezorgd wordt, omdat hij normaal gesproken als een kreupele wordt gezien en behandeld (zelfs benoemd, gezien zijn naam dezelfde betekenis heeft), maar Koning David had een belofte gedaan.
Dit Bijbelverhaal is er 1 die mij eigenlijk nog niet eerder verteld is en tegelijkertijd zie ik in mijn omgeving vele Mefiboseths. Mensen die met trauma’s rondlopen, die hun familie door verschillende pijnlijke omstandigheden zijn kwijtgeraakt (oorlog, overlijden, uithuisplaatsing, ruzies, etc). Kinderen die verzorgd worden door ouders, familie, begeleiders, hulpverleners, die niet in staat zijn om deze kinderen te dragen, niet op de momenten dat er paniek is, waardoor ze de kinderen letterlijk of figuurlijk laten vallen. De gevolgen van deze val (zichtbaar en onzichtbaar) neemt een kind met zich mee en hierop worden zij door de buitenwereld beoordeeld (gedragsproblemen, criminaliteit, agressie, depressiviteit, etc). Uiteindelijk zijn er teveel van deze kinderen die op volwassen leeftijd leven in Lo-debar, oftewel ‘de plek van niets’, in plaats van als Koningszoon/Koningsdochter aan de tafel van God.
Naast dat ik vele Mefiboseths ken, ken ik ook vele mensen zoals zijn voedster. Mensen die de rol hebben gekregen om te zorgen / verzorgen / hulp te verlenen, maar in tijden van paniek en haast, niet in staat zijn om hun taak te volbrengen en het kind of de hulpvrager laten vallen, vaak omdat ze gewoonweg niet in staat zijn om te dragen, ook al dragen zij wel de verantwoordelijkheid hiervoor.
Wees eens eerlijk, heb jij weleens iets of iemand laten vallen omdat je in paniek was? Vanuit haast vergeten hoe zorgvuldig je deze verantwoordelijkheid moet dragen?
Het is heel makkelijk om deze mensen te beoordelen, de Mefiboseths die door de omstandigheden zichtbare beperkingen hebben. Of de voedsters, die in alle haast en paniek hun verantwoordelijkheden niet nemen. En dat gebeurt dan ook de hele dag. Doe de tv maar aan, of Social Media, of het nieuws, iedereen vindt van alles van iedereen.
Maar wat nou als we eens niet naar andere mensen kijken, maar naar onze eigen spiegel. Herken jij je dan het meest in Mefiboseth, iemand die door een ander is laten vallen, en nu met de gevolgen daarvan moet leven? Iemand die door anderen wordt beoordeeld en zich daarom verschuild? Of herken jij je in de voedster, iemand die in paniek en haast zijn verantwoordelijkheden niet kan dragen, simpelweg omdat ze te zwaar zijn, en daarom weleens iets of iemand belangrijks heeft laten vallen?
In de avond na de dienst kijk ik tv en zie ik een interview met een jongen met de naam Israël. Een jongen die duidelijk ook is ‘laten vallen’ door zijn verzorgers/ouders, zo rondom zijn 4e jaar legt hij uit en uiteindelijk de moed heeft gevonden om in die duistere plek een lichtpuntje te vinden. Op te staan. Zijn bijzondere verhaal is beschreven in een boek. De rol die hij nu inneemt voor zichzelf, zijn familie en anderen is zo mooi en bijzonder, dat ik een stap verder wil gaan. Ik zie iemand die is laten vallen, maar daarna zelf is opgestaan. Iemand die heeft besloten dat hij, ondanks (of misschien wel dankzij) alle beperkingen die hij mogelijk heeft door de val (sociaal, mentaal, fysiek), zichzelf niet beoordeeld op basis van zijn beperkingen, maar zijn beperkingen inzet om iets heel moois mee te doen. Iets helends, iets liefdevols, naar zichzelf en naar zijn omgeving. Ondanks dat hij is gevallen, besloot hij weer op te staan, niet in het duister, maar in het licht. Het doet mij denken aan Koning David. Koning David, die een belofte heeft gemaakt aan Jonathan en besluit die belofte na te komen. Iemand die zijn verantwoordelijkheid neemt, in zijn geloof blijft staan.
Wat zou het mooi zijn, dat wanneer je in de spiegel kijkt, je jezelf zult herkennen in Koning David, iemand die zijn beloftes nakomt en die voorbij beperkingen kijkt, maar Mefiboseth als koningszoon ziet, omdat hij een afstammeling is van Koning Saul.
Ben jij iemand die een ander beoordeeld op zijn beperkingen? Beperkingen die bijna altijd zijn ontstaan door omstandigheden waarin iemand is opgegroeid? Wat iemand heeft meegemaakt? Wat iemand heeft gekregen of juist niet? Of ben jij iemand die de ander ziet voor wie hij is, namelijk een kind van God, die op deze aarde is gekomen als Koningszoon / Koningsdochter in het Koninkrijk van God? Iemand die vanzelfsprekend een plek aan deze tafel krijgt, omdat je hem ziet voor wie hij echt is, voor het licht dat hij schijnt.
Het doet mij denken aan het volgende gedicht wat bij mij thuis op de wc hangt zodat ik er iedere dag aan herinnerd wordt:
„Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and fabulous?
Actually, who are you not to be? You are a child of God.
Your playing small does not serve the world.
There is nothing enlightened about shrinking so that other people
will not feel insecure around you.
We are all meant to shine, as children do.
We were born to make manifest the glory of God that is within us.
It is not just in some of us; it is in everyone and as we let our own light shine,
we unconsciously give others permission to do the same.
As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.“
Marianne Williamson – Speech Nelson Mandela
Hoe kunnen we de noodzaak (necessary) van onze val gaan inzien? Hoe kunnen we onze beperkingen / trauma’s omzetten in iets positiefs, hoe kunnen we van het duister naar het licht gaan, zodat we onze beloftes aan God kunnen nakomen, liefde en licht verspreiden? Zoals Israël doet met het schrijven van zijn boek, zoals Koning David doet door Mefiboseth uit te nodigen in zijn paleis.
Weet je niet hoe je hierin moet beginnen, en heb je behoefte om hierover in gesprek te gaan? Wees dan welkom en neem contact met me op via mijn website www.findyourownlight.nl
Natuurlijk kun je ook zelf inspiratie opdoen bij Chapel Avenue, in de diensten van Pastor Shelton en Lady Vernice www.chapelavenue.nl
Reactie plaatsen
Reacties